Milletvekili maaşlarına yapılan zamlardan sonra sokaktaki kazan kaynamaya başladı.
Yaklaşık 200 bin liraya dayanan maaşlar, geçim sıkıntısı çeken asgari ücretli ile ev kirasını karşılayamayan emeklinin sinirlerini fırlattı.
Kime sorsan, küfrün bini bi’para.
Milletvekillerinin ne işe yaradığından tutunda; mecliste yan gelip yatmaktan, birbirlerine sataşmaktan başka bir iş görmediklerine kadar onlarca eleştiriyi bir çırpıda sayıveriyor vatandaş.
Emekli olanın milletvekillerinin maaşını ise “Hazine soygunculuğu” olarak nitelendirenlerin sayısı ise azımsanmayacak kadar çok. Es kaza birkaç yıl vekillik yapmış, o süreçte hiçbir imzası, hiçbir sözü meclis tutanaklarına geçmemiş olanları da hesaba katarsak, vatandaşın tepkisinde ne kadar haklı olduğunu anlar, hak veririz.
Maaş artışlarına istinaden ortaya sergilenen uyumun, dayanışmanın ve paydaşlığın başka konularda sergilenmemesi de vatandaşın dikkatinden kaçmıyor.
Maaş zamlarının sokaktaki harareti sönmeden ortaya atılan bir diğer konusu ise saç baş yolduruyor.
Trafik cezaları…
Görevi esnasında maruz görülen bu hakkın emekli olmuş, kamu görevi bitmiş, esamesi dahi okunmayan emekli vekillere de sağlanacağı söylentisi, here ne kadar resmiyet kazanmamış olsa da “Ateş olmayan yerden duman tütmez” sözcünü hatırlara getiriyor.
Asıl olanın kullanamadığı imkânların vekil olanlara kullandırılması; asıl olana sunulmayan imkânların, vekil olanlara sunulması, kamu vicdanını yaralıyor gibi bir tabiri kullanmayacağım zira Ankara’nın öyle bir ruh hali yok.
Dün de yoktu, bugün de yok.
İhtimal odur ki yarın da olmayacak.
İktidarlar değişiyor lakin nöbete giden değişmiyor.
Değişen sistem de bunun tuzu biberi oluyor.
Dışarıdan atanan bakanlar sebebiyle salt yasama cenahında yer buldukları ve de yürütmeye müdahil olamadıkları için olsa gerek vatandaşın derdine çözüm üretemeseler de en azından kendi dertlerine (ki geleceğe dair olanları da hesaba katarak) derman olabiliyorlar.
Yaşasın MİLLETVEKİLİ KARDEŞLİĞİ!
Soğuk söz olmasın ama bu gidiş vatandaş açısından olduğu kadar milletvekilleri açısından da hayra alamet değil.
İtibarını sıfırlamaya ramak kalmış siyasetin aktörleri de bu sondan kurtulamayacak.
Salon içine hapsolmak, seçimden seçime boy göstermek şeklinde tezahür eden siyasetin geleceğinde; salonların ve dahi alanların boş kalması da ihtimal dâhilinde.
Seçim sonrasında yapılan etkinlikler de bunun göstergesi değil mi?
Kimse akın akın gitmiyor, miting meydanlarına.
Salonlar mete zoru doldurulmaya çalışılıyor.
Konvoylar halinde karşılanan vekiller, cadde cadde, sokak sokak, esnaf esnaf gezdirilen vekiller geçmişte kaldı.
Ne teşkilatların ne de vekillerin böyle bir cesareti kalmadı.
Seçen ile seçilen arasındaki mesafe hayli aralandı.
Bu aralık her geçen gün biraz daha artıyor.
Seçmen, seçim zamanlarında tur üstüne tur bindirenleri mum ile arıyor ama nafile.
Her yer sis pus olmuş, göremiyor.
Aslına bakarsanız görmekte istemiyor.
Biliyor ki söylese bir dert, söylemese bir dert.
Sussa gönül razı değil, konuşsa itibar görmüyor.
Ben de diyorum ki Hoca Nasrettin’den dem vurarak: Bize 600 vekil az, bin 600 vekil lazım!
Sadece vekillerin değil, 7 göbek ötesinin de yani hamili kart yakınının da giderlerini karşılayacak, 7 göbek sonrasının da geleceğini garanti altına alacak bir düzenleme gerek.
Tazminat ödemekte zorlanan vekillerin, kaybettiği davalarda ödeyecekleri tazminatların, hazineden karşılanmasını sağlayacak yasal güvence lazım.
Vs. Vs. Vs.