Yıllar önce Karadeniz Haber Postası adıyla çıkan bence bölgenin en etkili gazetesinde dört yıla yakın yazmıştım. Yazarlarıyla birçok defa yan yana gelmiş, tanışıp bir aile olmuştuk. Dünya denilen mekânın bazı diretmeli sonunda herkes kendi kabuğuna çekilmişti. Ancak gönülde kalan dostluklar orada kendine bir yer bulmuştu.

O gazete kimler yoktu ki? Bir hayal gibi bazı suretleri hatırlar gibi olsam da birçoklarının isimlerini bile unuttuk. Ancak unutulmayan şeyler geride kalan kıvılcımı yeniden ateşledi ve belki bazı eksikliklerle birlikte yeniden bir araya gelenler oldu.

Bir gazete için ilk yazı zordur benim için. Çünkü bir yere adım attığınızda neyle karşılaşacağınızı önceden bilemezsiniz. Bu açıdan bakıldığında ilk yazılan yazının zorluğu olmaktadır. Yani bir bakıma bir tanışma yazısıdır bu. Tabii kaç kişiyle beraber olduğumu bu satırları yazarken bilemiyorum. Bu sebeple yazınının başlığını “Her tanışma yeni bir başlangıçtır” şeklinde vermiş oldum.

Yeni başlangıçlar heyecan verir. Zaman içinde bazı kişilerle sıkı arkadaş hatta dost olursunuz. Ne de olsa bir yönüyle aynı işi yapan kişiler zümresinden olduğumuz için bu benzerlik bile bizi her zaman yakın tutacak, bir ailenin fertleri gibi yapacaktır.

İster kâğıt, ister sanal âlemde olsun bu şekilde tanır insan. Elbette her insan birbirine tam manasıyla benzeyemez. Bir gül bahçesinde binlerce gül nasıl birbirinin aynısı değilse; insanlar da aynı coğrafyadan olsa bile farklı anlayışlara sahip olabilirler. Ancak kültürümüzde “müsamaha” ve dilimizde “Asgari müşterek” diye adlandırılan son günlerde “paydaş” olarak kullanılan terimler insanları bir arada tutan unsurlar sınıfındandır.

Her insan fikirlerini söyler ama bunu geniş “kitlelere” duyurma şansı olmayabilir. Belki ülkemizde binlerce kişi “Akil insan” denilen şahıslardan daha donanımlı olabilir. Anaların neler doğurduğunu bilemeyiz. Ancak bazı kişiler basın ve yayın yoluyla fikirlerini açıklama fırsatını bulmuştur. Biz de bu fırsatı en olumlu şekilde kullanmamız lazım.

Aynı geminin içinde olanların tek bir amacı vardır. O da sağ salim karaya çıkmak. Selamete erene kadar gemi içindekilerin yardımlaşması esastır. Bu durumda “Hepimiz biriz” düsturu işler. Renklerin farklığı ise bir açıdan zenginliktir. Bu zenginliği yerinde kullanmak hepimiz için güzel neticeler verecektir.

Şu ana kadar burada kimlerin yazdığını bilemiyorum. Ancak dünya meşgalesini bir yana bırakıp inceleme fırsatım olursa yeni yeni dostluklara kapı açılmış olduğunu göreceğimden eminim. Cansız maddelerin bile sonu olduğu bu alemde geriye güzel hatıralar bırakmak lazım. Şair Bâkî’nin bir mısraında şöyle sesleniyor:

“Avâvezeyi bu âleme Dâvud gibi sal

Bâkî kalan kubbede hoş bir sadâ imiş”

Maksadımız geriye güzel dostluklar bırakmak. Dünya fani. Biz gideriz ardımızda bıraktıklarımız kalır. İnsan nasıl anılmak isterse öyle yaşamalı.