Daha altı yaşlarındaydım. Yani bundan altmış sene önce. Rahmeti dedem o zaman hayattaydı. Hatıralarının arasında Koçboynuzu yolu önemli yer tutuyordu.
Karadeniz sahilinde yol yokken, sahile yakın yerlerde yaşayanlar Koçboynuzu denilen güzergâhı kullanıyormuş.
Yol, sahilin muhtelif yerlerinden başlayarak güneye doğru yükselerek devem ediyor. Özellikle Bolaman Mevkiine yakın bir yerden sahiden ayrılıp yola devam ederseniz bir zaman sonra Fatsa ilçesine tepeden bakasınız. Karadeniz ise sanki büyük bir göl gibi görünür.
Çocukluğumda hatıralarını dinlediğim bu yoldan hiç geçmemiştim. Daha doğrusu öyle bir ihtiyaç doğmamıştı. Sadece hatıralar sayesinde var olduğunu bildiğim ve hayalde bile canlandıramadığım bu yolun bulunduğu yerlerde insanların yaşadığını tahmin ediyordum.
Kadim Dostum Seyfi Günaçtı; bu yoldan Perşembe’ye gitmek istediğini ve bana “Mihmandarlık ve yoldaşlık yapar mısın?” diye sorunca, ben de çocukluk hatıralarımı tazelemek için teklifi kabul ettim.
Belli bir süre yol düzgündü. Ancak zaman ilerledikçe bir devre hizmet veren bu yolun bozulmaya başlamasına bir anlam veremedik. Aramızda; “Bu köylerin muhtarı yeterince çalışmıyor” diye konuşmaya başladık.
Bir devrin yoluydu ve şimdi biraz mahzundu. Orada yaşayanlar mutlaka Fatsa veya Perşembe ilçelerinden birine gidiyordu. Dolayısı ile yolun düzgün olması gerekiyordu. En azında biz öyle sanıyorduk.
Nihayet zirveye çıktık. Tabii bu arada bazı köylülere yol tarifi sorduk. Bazılarına köy ile ilgili bilgiler de sorduk. Tanıştığımız kişiler oldu. Ancak tanıdığımız kişilerle ilgili hatıralarımızı bu yazıya konu edersek yerimiz müsaade etmeyebilir. Onun için, yol boyu bazı kişiler ile tanışma ve farklı konularda fikir alış-verişlerini daha sonraki yazıya bırakmak istiyorum.
Zirveye ulaşınca atalarımızın bu yolu saatlerce nasıl yaya yürüdüğünü düşündüm. Öyle ya sadece bu yolu takip ederek Perşembe merkezine ulaşmak bile en az 6-7 saati alan yerler varmış. Bunun bir de geri gelmesi var. Giderken ve gelirken taşınan yükler de cabası.
Mevsimin yaz olması bizi harika bir manzara ile baş başa bıraktı. Karadeniz; coğrafi yapı itibariyle yeşil ve mavinin ağırlıklı olduğu bir bölge. Envâi çeşit bitkiler iç içe girmiş. Birini diğerinden ayırt etmek için ya konunun uzmanı olmak lazım, ya da orada yaşayan vatandaş.
Yol boyu karşılaştığımız en ilginç olaylardan biri de vatandaşların yol tarif ederken kullandığı cümleler. Kendine has üslup ile kurulmuş cümleler bir yerde Anadolu irfanının söze dökülmüş hali.
Zirveye çıkıp, Fatsa’nın ayaklarımızın altında kaldığı yerleri de geçince, yavaş yavaş irtifa kaybettiğimizin farkına vardık. Artık inişe geçiyorduk. Yolun sonunun Perşembe ilçesi olması gerekiyordu. Perşembe’ye vardığımızda Ordu-Samsun karayolu üzerinden önce Ünye, sonra da Terme’ye varılacaktı.
İki arkadaş yaşadığımız kısa bir maceranın ardından yeniden denizi görmüştük. Yolun geri kalan kısmında yaşadığımız yerleri hayal ederek evimize doğru hareket ettik. Ancak hafızamızda kalan önemli addettiğimiz şeyleri nasıl dile getirmemiz gerektiği hususunda da birbirimizle sohbet ediyorduk.
Atalarımızın zaruretten gittiği yolları biz Seyfi Günaçtı ile keyfiyetten gittik. Maksadımız sadece oraları görmek değil, atalarımızın ne zahmetler çektiğini de görmekti.
Kısaca hem ziyaret, hem seyahat hem de tefekkür karışımı bir gün geçirdik. Kısa zamanda farklı şeylerle karşılaştık. İbret aldık, ders çıkardık…