Gün geçmiyor kadim bir sanat daha hayatımızdan el etek çekmesin.

Teknoloji hayatımızın her alanına girmesiyle bazı sanatlar kaybolmaya yüz tuttu. Birçoğu da tamamen kayboldu.

İnsan eskiye dair bazı mesleklerin icra edildiğini görünce hem üzülüyor hem de seviniyor. Seviniyor çünkü daha hayatımızdan çıkmadı diye. Üzülüyor çünkü sayıları epey azaldı diye.

Güneşli bir gündü. Ocak ayının 28’i olmasına rağmen Korgan’da mevsimine göre sıcak sayılacak bir günde şehre ulaşmıştık. Normal şartlar altında böyle bir tarihte Korgan’ın karlar altında olması lazımdı. Ancak havanın kış ile bahar arası bir ısıya sahip olması şehri gezmemizi kolaylaştırıyordu.

Yanımda kıymetli öğrencilerimden Barbaros Çavuşoğlu olmak üzere şehri dolaşıyorduk. Anadolu’da Korgan ölçeğinde olan ilçelerin tamamını yarım saat ile bir saat arasında hemen hemen gezebilirsiniz. Günün güneşli ve ısının mevsim normallerinin üzerinde olması bizim için bir şanstı.

Şehrin Ünye tarafına giden yol üzerinde bir “körükçü” gördük. Bu çok eski bir meslekti. O zamanlar; kaşık, bıçak, balta, orak ve buna benzer aletlerin yapıldığı yerlerdi. Eskiden bir tarım ülkesi olduğumuz için zirai araçların temini zor olurdu. Bu araçları yapan ustalar çok önemliydi.

Elektriğin olmadığı zamanlar “körük” denilen ve alet edevat yapımında hatırı sayılır yeri olan bu tesisler çok önemliydi. Zaten ustaları da az bulunurdu. Gerekli eşyalar tamamen kol kuvveti ile yapılırdı.

Kapıdan geçerken gördüğümüz bu yere girdik. Selam verip tanıştıktan sonra kısa bir konuşma oldu aramızda mesleğe dair. İsminin Mehmet Poç olduğunu öğrendiğimiz ustamız ilçenin son ustası olduğu belliydi. Zaten değil ilin, ülkenin de bu alanda son ustalarından biri olmalıydı.

Yaşadığı süre içinde, kolunun gücü olduğu müddetçe bu işi yapacağını söyleyen Mehmet Poç tabiri caizse “Bileğinin hakkıyla” iş yapıyordu. Bileğinin gücü ve alnının teri ona helalinden rızık kazandırıyordu. Cep telefonları ve bilgisayarların cirit attığı bir zamanda; en azından yarım asır geride kalmış bir sanatı icra ediyordu.

Biz içeri girince fotoğrafını çektik. Sonra bizim için körüğü “harladı” yanımızda. Körükten çıkan ve ses ve alevler tarihin derinliklerinden haberler veriyordu sanki. Ustamız bütün ciddiyet ve gayretiyle millete hizmet etmeyi sürdürüyordu.

Böyle bir manzara karşısında hayranlığımız ve hayretimizin dışında insanın geriye dönük hayal kurmaması mümkün değil. Mehmet Poç Usta ne kazmalar, ne kürekler yapmıştır. Ne “girebiler” (Karadeniz’de baltanın küçüğü) ne baltalar yapmıştır. Yaptığı oraklarla ne otlar biçilmiştir. İmal ettiği bıçaklarlar ne ekmekler kesilip sofraya konulmuştur. Kısa Mehmet Poç usta her eve sanatıyla, ustalığı ile bileğinin gücü ve alnının teri ile girmiştir. Görünmeyen bir misafir olarak... Mehmet Poç Usta, emeği ile hak ettiği yer almıştır.

Mehmet Ustanın yanından çıkarken son defa baktık o küçücük emek teknesine. Bir defa göz attık oradaki alet ve edevatlara. Daha sonra telefonu alıp, hakkında bir şeyler yazacağımızı söyleyip iznini de aldık.

Aradan tam üç buçuk ay geçti. Yazma sırası yeni geldi. Geç olsa da sözümüzde durduk. Mehmet Usta o mütevazı işyerinde çekiç sallamaya devam ediyor, körüğün alevini yapacağı eşyaya göre ayarlamaya devam ediyordur. Biz de “Çam sakızı çoban armağanı” türünden bu yazıyı kaleme aldık. Belki torunları dedelerinin nasıl mahir bir usta olduğunu anlatmaya çalışırsa elinde yazılı bir vesika olsun istedik.

Bizi kabul ettiğiniz için çok teşekkür ederiz Mehmet Usta. Kim bilir yolumuz bir daha düşerse yine görüşür. Sağlıklı ve huzurlu bir ömür dilerim. Kolunun kuvveti daim olsun…