Ulugöl; Gölköy sınırları içinde bulunan tabii bir göldür.
Göl, çevresi ağaçlarla kaplı olan; coğrafi mekânları sevenler için yürüyüş yolu vardır. Şayet kurbağaların kendine has sesi olmasa, rüzgâr esse duyulacak kadar tenha.
Sahile yani Samsun-Ordu karayoluna epey uzak bir yerde kendiyle hasbihal ediyor demek isterdim ama canlı türünden epey dostları var. Bunların başında nilüferler gelmekte. Gölün karayla bitiştiği yerde bitişik nizam yan yana gelmişler. Hem kendi arlarında hem de kurbağalarla muhabbet ediyorlar.
Nilüferler sanki gölün diğer tarafları daha net görünsün diye kendilerince tespit ettiği bir sınırın dâhilîde bir araya kümelenmiş durumda.
Nilüferlerin aralarında ise kurbağalar bulunuyor. Kendilerini orada muhafaza ediyorlar. Renk olarak da ortama uyduğu için hareket etmedikçe varlıklarını tespit etmek zor.
Gölün kenarları çoğunluk çınar olmak üzere muhtelif ağaçlarla dolu. Zaten yürüyüş yolunu yaklaşık 30-40 dakika içinde tamamlıyorsunuz. Ağaçların gölgesinin suyla buluşması ortama apayrı bir güzellik veriyor.
Yavru kurbağalar ise tecrübesizliklerinden karaya çıkmışlar. Yürürken fark edilmediği için ayakaltında kalabiliyor.
Bana göre gölün en büyük özelliği etrafında bir santimetre kare bile “beton” yok. Bu en olumlu tarafı. Göl çevresindeki tesisler de ahşap yapılı olduğundan etrafı kirleten, daha doğrusu insan gözünü kirleten olumsuzluklar yok.
Oksijeni bol, görünüşü güzel bir yer. İnsan ister istemez kendiyle baş başa kalıyor. Dünyanın tasasından uzak dakikalar sizinle oluyor. Ne kadar kalıyorsanız o kadar gerçek bir nefes alıyorsunuz.
Ülkemizin bu ve benzeri yerleri betonla doldu zamanla. İnsanlar bu betonları görmeye niye gider anlamıyorum hadi bir defa bilemedi gitti, ikinci defa niye gider ki…
Tabii bizde “falancalar, filan yere gitti” desinler diye fotoğraf çektirip, sosyal medyadan duyuruyorlar epey fazla. Bunları gören kişiler de “Aaa siz de mi oraya gittiniz?” sorusunu sormadan duramıyor. Böylelikle muhataplarına karşı “Sosyal bir üstünlük” kurmuş oluyor.
Bazen o üstünlük kurduğunu düşündüğü kişiler de yurt dışında fotoğraf paylaşınca dengeler epey değişiyor. Aslında bir “Cüzdanlar savaşı” veya “görgüsüzlük” savaşı sürüp gidiyor.
Biz gelelim gölümüze.
Herkesin en az bir kere burayı görmesi ve kaldığı süre içinde rahat bir nefes alması için ziyaret edilecek yerlerden.
Yorum Ekle
Yorumlar (0)
Sizlere daha iyi hizmet sunabilmek adına sitemizde çerez konumlandırmaktayız. Kişisel verileriniz, KVKK ve GDPR
kapsamında toplanıp işlenir. Sitemizi kullanarak, çerezleri kullanmamızı kabul etmiş olacaksınız.
Fatsa Gazetesi
En son gelişmelerden anında haberdar olmak için 'İZİN VER' butonuna tıklayınız.
Web.tv
ZEKİ ORDU
ULUGÖL: NAMIDİĞER BETONSUZ GÖL
Ulugöl; Gölköy sınırları içinde bulunan tabii bir göldür.
Göl, çevresi ağaçlarla kaplı olan; coğrafi mekânları sevenler için yürüyüş yolu vardır. Şayet kurbağaların kendine has sesi olmasa, rüzgâr esse duyulacak kadar tenha.
Sahile yani Samsun-Ordu karayoluna epey uzak bir yerde kendiyle hasbihal ediyor demek isterdim ama canlı türünden epey dostları var. Bunların başında nilüferler gelmekte. Gölün karayla bitiştiği yerde bitişik nizam yan yana gelmişler. Hem kendi arlarında hem de kurbağalarla muhabbet ediyorlar.
Nilüferler sanki gölün diğer tarafları daha net görünsün diye kendilerince tespit ettiği bir sınırın dâhilîde bir araya kümelenmiş durumda.
Nilüferlerin aralarında ise kurbağalar bulunuyor. Kendilerini orada muhafaza ediyorlar. Renk olarak da ortama uyduğu için hareket etmedikçe varlıklarını tespit etmek zor.
Gölün kenarları çoğunluk çınar olmak üzere muhtelif ağaçlarla dolu. Zaten yürüyüş yolunu yaklaşık 30-40 dakika içinde tamamlıyorsunuz. Ağaçların gölgesinin suyla buluşması ortama apayrı bir güzellik veriyor.
Yavru kurbağalar ise tecrübesizliklerinden karaya çıkmışlar. Yürürken fark edilmediği için ayakaltında kalabiliyor.
Bana göre gölün en büyük özelliği etrafında bir santimetre kare bile “beton” yok. Bu en olumlu tarafı. Göl çevresindeki tesisler de ahşap yapılı olduğundan etrafı kirleten, daha doğrusu insan gözünü kirleten olumsuzluklar yok.
Oksijeni bol, görünüşü güzel bir yer. İnsan ister istemez kendiyle baş başa kalıyor. Dünyanın tasasından uzak dakikalar sizinle oluyor. Ne kadar kalıyorsanız o kadar gerçek bir nefes alıyorsunuz.
Ülkemizin bu ve benzeri yerleri betonla doldu zamanla. İnsanlar bu betonları görmeye niye gider anlamıyorum hadi bir defa bilemedi gitti, ikinci defa niye gider ki…
Tabii bizde “falancalar, filan yere gitti” desinler diye fotoğraf çektirip, sosyal medyadan duyuruyorlar epey fazla. Bunları gören kişiler de “Aaa siz de mi oraya gittiniz?” sorusunu sormadan duramıyor. Böylelikle muhataplarına karşı “Sosyal bir üstünlük” kurmuş oluyor.
Bazen o üstünlük kurduğunu düşündüğü kişiler de yurt dışında fotoğraf paylaşınca dengeler epey değişiyor. Aslında bir “Cüzdanlar savaşı” veya “görgüsüzlük” savaşı sürüp gidiyor.
Biz gelelim gölümüze.
Herkesin en az bir kere burayı görmesi ve kaldığı süre içinde rahat bir nefes alması için ziyaret edilecek yerlerden.