Sistemli bir düzeysizlik, topluma karşı basit bireysellik, derinlikten yoksun şahsiyetsizlik, aşkı da bakışı da derin bir beden kuyusunda boğar. " Ten" ile " tin" arasındaki muhteşem denge yitirilirse, ( hiç inşa edilmemiş de olabilir ki ne vahim bir tablodur.) savrulan yaprak misali dolanan, kendini ifade de zorlanan, boşlukta hoşluk bir yaşama dönüvereceği şüphe götürmez bir garip rüya hali belirir.
Kaliteli bir rüya dediğimiz, bilimsel olarak da temelinde ışık ve hareketten mevcut varlık, sistemli bir basitlik karadeliği ile tehlike altında olur her an. Bu her an zamanla mutsuzluk üretir.
Bu şair ifadesiyle " gam" dediğimiz, daha maddeci bakanların " amansız monotonluk" dediği bir içten içe amaçsız saniyeler topluluğuna döner.
Bağını toprakla sıkı tutanlar, yaşadığı anı kıymetlendirebilenler, ruhunun ne ile doyduğunu bilenler daha az tehlikededir.
Tümden bir bakışla baktığımız, kusurlarında dahi binbir sırrı taşıyan yaşam, kaliteli bir rüyadır. 
Bilimle bağımız koptu kopalı ne idüğü belirsiz bir savrulma ile karşı karşıyayız. Bu savrulma, tümden bir batışa sürüklüyor bizi.
Bu kaliteli rüyanın şair ve şiir boyutuna bir bakış yapalım, dil açısından.
Dil ile hakikatler açığa çıkar. Her şair kendi üslubunu doğurur, besler, büyütür. Sonra o üslup şairi doğurmaya başlar. Varlığın evine türlü misafirler gelir. Sadece ve sadece dil ile bir millet inşa edilebilir, yine dille bir millet yerle bir edilebilir. 
Soyut aklın varlığından, somut kelimelere göçerliktir bu iş. Kelimeleriniz kadar varsınız, kelimelerinizle varsınız. 
Bu bahisten çıkarımla, Arapça indiğini bildiğiniz, aslında Rabca inmiş kitabı anlamak ve işe kendi Hira dağından başlama zamanıdır. 
Akılla örtüşmek dedi, o aklı örtmek anladı. 
Uzayın sonsuz boşluğunda ilksizle sonsuzun hoşluğunda, akledip düşünmek zamanıdır. 
Manayı tutan ellerim ol, yok değilsin ve yok olmayacaksın, kelimelerimden tut...
Kelimelerimden tuttuğun gün şiir yüzünü şaire döner. Şiir aslında şairi inşa eder. Güzel şiirin yazılmış olmasının varlığı, şair için yeterlidir. O şiirlerin bir kitaba dönüşmesi ise bu metoforun dışında teknik bir meseledir. Don Markuis diyor ki, " Bir şiir kitabı yayımlamak, derin bir uçuruma gül yaprağı atarak gelecek sesi beklemektir. Şiir bir varmak değildir. 
Yakında uçuruma gül yaprağı dökeceğim. Şiir kitabımın basılması için kolları sıvadım...
Bitirirken, doymadığınızı bildiğiniz halde hala o sofrada ne işiniz var...
Kalk oradan...